Ιm back…

Γεια σας,
Σίγουρα έχω πολλά να σας γράψω και είμαι σίγουρος ότι θα ξεχάσω κάτι αλλά από εδώ και πέρα θα είμαι πιο συνεπής, ελπίζω να βρω και κάτι φωτογραφίες που έβγαλα στην Αμερική και να τις προσθέσω στις υπάρχουσες. Ειλικρινά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, από το πρώτο μου παιχνίδι ύστερα από τόσο πολύ καιρό, από την φοβερή εμπειρία του ΝΒΑ ή από το πόσο καλά νιώθω αυτή τη στιγμή με τη μέση μου και την διάθεση να δώσω κάποιες συμβουλές χωρίς βέβαια να είμαι γιατρός και να σημαίνει πως ότι έκανε εμένα να νιώσω καλά θα είχε την ίδια απόδοση και σε εσάς. Διαλέγω το ΝΒΑ πρώτα εφόσον ήταν κάτι φανταστικό για εμένα το να βρίσκομαι και να παίζω εκεί ακόμα και σε φιλικό αγώνα. Για να είμαι ειλικρινής πριν ξεκινήσουμε δεν ήθελα να πάω. Όχι επειδή φοβόμουν να αντιμετωπίσω τους εκεί παίκτες αλλά φοβόμουν μήπως το ταξίδι κάνει κακό στην μέση μου.

Ευτυχώς πήγαν όλα πάρα πολύ καλά και κατάφερα να απολαύσω κάθε λεπτό που ήμουν εκεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ωραίο είναι το συναίσθημα του να μπαίνεις σε ένα γήπεδο 20.000 και να είναι απίστευτα ζεστό σαν θέατρο, να νιώθεις τον κόσμο δίπλα σου να το απολαμβάνει και να χαίρεται που είναι εκεί. Οι άνθρωποι το βλέπουν σαν διασκέδαση, δεν υπάρχει πίεση και κάνουν τα πάντα ώστε οι παίκτες να σκέφτονται μόνο το μπάσκετ. Σε αυτό το κομμάτι είμαι βέβαια τυχερός που βρίσκομαι στον Ολυμπιακό γιατί καταφέρνουν να έχουν ότι χρειάζονται οι παίκτες τους πριν το ζητήσουν καν. Ακόμα και οι πτήσεις είναι τελείως διαφορετικές σε σχέση με την Ευρώπη, γιατί έχουν τα δικά τους ειδικά διαμορφωμένα αεροπλάνα με τεράστιες θέσεις και όταν φτάνεις σε περιμένει το λεωφορείο ακριβώς από κάτω για να σε πάει στο ξενοδοχείο σου.

Πάντως το να το ζεις είναι εντελώς διαφορετικό από το να το διαβάζεις ή να βλέπεις φωτογραφίες για ΝΒΑ. Και περνάμε στον πρώτο αγώνα για εμένα ύστερα από έξι σχεδόν μήνες.

Μπαίνοντας στο γήπεδο ασχέτων το ότι δεν είχε πολύ κόσμο ένιωσα τόσο ωραία που μετά από ένα καλοκαίρι που ήμουν συνέχεια μόνος μου σε ένα τόσο μεγάλο γήπεδο, ένιωσα τόσο ωραία και ειδικά όταν είδα τους φίλους μου, ανθρώπους που με αγαπάνε να περιμένουν να με δουν από την τηλεόραση  αλλά και ζωντανά.

Μπορεί ακόμα να μην είμαι στην κατάσταση που έχω και έχετε συνηθίσει να με βλέπουν όλοι αλλά όπως σας είπα σκοπός μου είναι να είμαι έτοιμος σε 1 με 2 μήνες. Το αντιλαμβάνομαι και μόνος μου κάθε ημέρα που περνάει και παιχνίδι με παιχνίδι είναι και νιώθω καλύτερα.

Πόσο μάλλον όταν για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος αντιμετωπίζαμε μία δύσκολη ομάδα όπως είναι ο Άρης σε μία τόσο καυτή έδρα και βλέπω ότι η απόδοσή μου είναι καλή έχοντας τρομερή ενέργεια, χωρίς να νιώθω να με επηρεάζει ούτε κάποιος πόνος στη μέση ούτε και ο κόσμος στην ψυχολογία μου.

Ελπίζω η συνέχεια να είναι καλύτερη. Δεν θέλω να σας κουράζω άλλο με το πως ένιωθα παίζοντας αυτά τα δύο παιχνίδια με την Ορλεάνη και τον Άρη, γιατί είναι κάτι που θα κάνουμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Αυτή τη στιγμή που σας γράφω έχω μία μικρή ενόχληση στο ισχίο αλλά δεν είναι κάτι σοβαρό γιατί όσο δυναμώνω το νιώθω να περνάει και γίνεται καλύτερα. Γιατί το καλοκαίρι όταν είχα το πρόβλημα στο πόδι 0επειδή η κοίλη μου χτυπούσε το νεύρο-  είχε προστεθεί και ένα άλλο πρόβλημα, από τις ενέσεις που είχε κάνει το πόδι μου και το ισχίο δεν είχαν καθόλου δύναμη, Βέβαια δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο μηδέν, όπου δεν θα έχω κανένα πόνο αλλά αυτό που έχω τώρα είναι αμελητέο.

Όταν πήγα στον γιατρό στο Κλίβελαντ που θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο το πρώτο πράγμα πριν με εξετάσει ήταν να μου πει ότι δεν συνιστούμε ποτέ την εγχείρηση σαν θεραπεία!!!

Προσπαθούμε να την αποφύγουμε όσο πιο πολύ μπορούμε, ακόμα και σε περιπτώσεις με σοβαρότερα προβλήματα από εμένα έχουν γίνει καλά με συντηρητική θεραπεία. Βέβαια αυτό δεν ισχύει για όλο τον κόσμο, γιατί για κάποιους είναι αναγκαίο –μην πάρουμε και κανέναν στον λαιμό μας- γιατί δεν είμαι και γιατρός.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στον συγκεκριμένο γιατρό είναι η εμφάνισή του, γιατί δεν ήταν ο συνηθισμένος γιατρός με το κουστούμι και το μπλαζέ ύφος. Αλλά με στολή νοσοκόμου και έτοιμος για «μάχη».

Αυτό που θα ήθελα να πω σε μερικούς φίλους και φίλες είναι ότι τα ροκανίσματα σε ότι έχει να κάνει με κοιλιακούς είναι ότι χειρότερο και το ιδανικό είναι οι ισομετρικές ασκήσεις όπου κρατάς το σώμα σου σε μία θέση για μερικά δευτερόλεπτα, οπότε οι μυς σφίγγουν και δεν καταπονείται η σπονδυλική στήλη. Για αυτό με βοήθησε τόπο πολύ το πιλάτες εμένα.

Κάποιοι από εσάς έχετε επικοινωνήσει με την υπεύθυνη ροής του blog γιατί δεν ήξεραν που να απευθυνθούν απελπισμένοι από το πόσο πονάνε και μη έχοντας κάποιον να εμπιστευτούν μια και δεν βλέπουν βελτίωση. Ειλικρινά θα ήθελα πάρα πολύ να βοηθήσω, όχι εγώ προσωπικά αλλά αυτοί που έκαναν και εμένα να πιστέψω ότι μπορώ να γίνω καλά και να παίξω πάλι. Φυσικά χρειάζεται και πολύ προσωπική προσπάθεια για να γίνεις καλύτερα. Οι θεραπείες από μόνες τους δεν σε κάνουν καλά.

Θα προσπαθήσω να ετοιμάσω ένα mail που θα σταλεί σε όποιον θέλει βοήθεια, με τις ευχές μου πάντα να γίνουν όλοι καλά όσο πιο ανώδυνα γίνεται! Γιατί ξέρω πως είναι να παρακαλάς να μην φτερνιστείς, να μην βήξεις και να μην μπορείς να φας…. 

Τα λέμε σύντομα…