Φοβού τους Γερμανούς και Δώρα Φέροντας

Η απόφαση της 21ης Ιουλίου 2011 έχει δύο σκέλη: Τη μείωση των υποχρεώσεων της Ελλάδας προς τους ευρωπαϊκούς θεσμικούς οργανισμούς και τη μείωση των υποχρεώσεων της Ελλάδας προς τους ιδιώτες πιστωτές της.

Μία προσέγγιση των οικονομικών μεταβολών (βελτίωση) της απόφασης της 21ης Ιουλίου σχετικά με τις υποχρεώσεις της ελληνικής οικονομίας παρουσιάζεται στον πίνακα.

Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την ελληνική πλευρά, έστω και μέχρι το 2015. Να σημειωθεί ότι η συμφωνία φθάνει μέχρι το 2020 περίπου.

Όμως εμφανίστηκαν δύο ζητήματα:

α) το θέμα των εγγυήσεων της Φιλανδίας, που φαίνεται να έχει ρυθμιστεί

β) η αλλαγή της στάσης της Γερμανίας ως προς το κατά πόσο η προτεινόμενη ρύθμιση (μείωση 21% σε Καθαρές Παρούσες Αξίες) με τους ιδιώτες είναι ικανοποιητική για την Ελλάδα και τους εγγυητές της.

Η αλλαγή πλεύσης της γερμανικής πλευράς οφείλεται στο γεγονός ότι, ενώ φαίνεται πως ο Josef Ackermann (CEO της Deutsche Bank, εκπρόσωπος της Ένωσης Τραπεζών της Γερμανίας και Πρόεδρος του Institute of International Finance – οι προτάσεις του είχαν γίνει δεκτές όσον αφορά τον PSI, την 21η Ιουλίου) είχε «υποσχεθεί» ότι οι ιδιώτες τραπεζίτες θα επέλεγαν ισόρροπα και τις τέσσερις εναλλακτικές λύσεις, oι πιστωτές τελικά επικεντρώθηκαν στη μία από αυτές, την ακριβότερη. Σημειωτέον ότι λίγο-πολύ η λύση αυτή έχει το ίδιο αποτέλεσμα (-21%) για την Ελλάδα.

Θεωρητικά, η αλλαγή της γερμανικής στάσης είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας (προωθείται η περαιτέρω μείωση του δανειακού της βάρους). Είναι όμως αργοπορημένη. Το ότι την περαιτέρω μείωση ενδεχομένως η Γερμανία θα τη συνδέσει (στο μέλλον) με καινούργιες απαιτήσεις από την Ελλάδα είναι ένα σοβαρό, αλλά διαφορετικό θέμα. Αυτό όμως που θέλουμε να τονίσουμε είναι η έκπληξη για την αλλαγή στάσης των εταίρων σ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Εδώ να θυμίσουμε ότι δύο από τους (πολλούς ομολογουμένως) λόγους που συντέλεσαν στην τραγωδία της Αργεντινής (2001 – 2005) ήταν:

α) η επιμονή του IMF και του Γερμανού Διευθύνοντος Συμβούλου του (2000 – 2004), Kohler, ο οποίος υπήρξε και Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας (2004 – 2010), στη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην αναδιάρθρωση του αργεντινού χρέους

β) η συνεχής αποτυχία της Αργεντινής να επιτύχει τους στόχους που οι σχεδιασμοί του IMF της επέβαλαν

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Αν οι Γερμανοί έχουν μία καινούργια πρόταση που να αφορά την 21η Ιουλίου (βελτιώνοντάς την), ας τη βάλουν στο τραπέζι, καλύπτοντας όλα τα νέα ζητήματα που θα δημιουργήσει (επιπτώσεις στις ελληνικές, ξένες τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.τ.λ.). Εάν μάλιστα αυτή η πρόταση γίνει δεκτή από τους πιστωτές, οπότε η αναδιάρθρωση θα έχει εθελοντικό χαρακτήρα, θα είναι καλοδεχούμενη. Αν δεν υπάρχει τέτοια ολοκληρωμένη πρόταση, ας διακοπεί η συζήτηση τουλάχιστον από την ελληνική κυβέρνηση (και τα ελληνικά ΜΜΕ). Η πιθανότητα να οδηγηθούμε σε άτακτη ρήξη (επικοινωνιακή στην αρχή) με τους πιστωτές μας είναι μικρή μεν, αλλά υπαρκτή. Αυτό είναι το άμεσο κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα (δηλαδή η απαίτηση για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης) και όχι τι θα ζητηθεί αργότερα από την ελληνική κοινωνία όταν και εάν τελικά θα υιοθετηθεί η πρόταση (και η όποια πρόταση).

Καθ. Παναγιώτης Ε. Πετράκης