Η Ισλανδία είναι ένα φαινόμενο, γιατί οι άνθρωποί της είναι μοναδικοί

«Πόσο χαίρομαι που πήγαμε στην Ισλανδία την περίοδο που πήγαμε. Τώρα όλοι μιλάνε για αυτήν, παντού βλέπω άρθρα για την Εθνική ομάδα» μου έλεγε τις προάλλες ο αμερικανός ξάδελφός μου, με τον οποίο ταξιδέψαμε τον Απρίλιο στη χώρα.

Στις ΗΠΑ δεν είναι πολύ συνηθισμένο να συζητά κανείς για το ποδόσφαιρο που παίζεται στον υπόλοιπο κόσμο.

Είναι όμως ενδεικτικό της αίσθησης που έκανε διεθνώς η πορεία των Ισλανδών στο Euro 2016.

Aκόμα και αυτοί που δεν ήξεραν πολλά για την Ισλανδία, την έμαθαν. Σίγουρα την έμαθαν καλά οι Άγγλοι που έμειναν εκτός και τώρα παρακολουθούν από τον καναπέ τους Ουαλούς.

Σίγουρα την θυμήθηκαν και όσοι είχαν ακούσει για «ένα ηφαίστειο»* που κάποτε προκάλεσε χάος στις αεροπορικές συγκοινωνίες της Ευρώπης ή για τη χώρα που έβαλε φυλακή τους τραπεζίτες για την χρηματο-οικονομική κρίση του 2008. Το μακρινό εκείνο 2008, όταν εμείς στην Ελλάδα δεν υποψιαζόμασταν τι ερχόταν…

Ένα ταξίδι στην Ισλανδία θα σε κάνει να καταλάβεις πολλά από αυτά που είδαμε στη Γαλλία τις τελευταίες εβδομάδες: και αν ακόμα κάποιοι τρόμαζαν με το «HU-HU-HU» που φώναζαν παίκτες και φίλαθλοι στο τέλος του κάθε αγώνα, ερχόταν το οικογενειακό κλίμα να διορθώσει τα πράγματα με τους παίκτες να τρέχουν να φιλήσουν μωρά παιδιά και γυναίκες.

Ακόμα και ο πρόεδρος της Ισλανδίας έτρεξε στον αγωνιστικό χώρο να γίνει ένα με τους παίκτες. Στο instagram ξεχώρισε μια εικόνα: η Πρώτη Κυρία να έχει χαθεί στην αγκαλιά του τερματοφύλακα της ομάδας, αμέσως μετά τη νίκη επί της Αγγλίας.

Πόσο διαφορετικές εικόνες από εκείνες τις θλιβερές των χούλιγκαν που τις πρώτες μέρες έπαιζαν ξύλο στις πλατείες των γαλλικών πόλεων. Και ας θύμωσε ο Ρονάλντο με τους παίκτες της Ισλανδίας, επειδή «δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο».

Η Ισλανδία είναι μια χώρα… οικογενειακή. Κάτι παραπάνω από 320 χιλιάδες άνθρωποι ζουν εκεί με το μεγαλύτερο μέρος αυτών να κατοικεί στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Εκεί βλέπεις και μερικά γήπεδα.

Η υπόλοιπη χώρα είναι πελώρια, περίεργα όμορφη και αραιοκατοικημένη.

Μπορεί να ταξιδεύεις με αυτοκίνητο (αυτό αξίζει ιδιαίτερα) για δεκάδες χιλιόμετρα και να μην αντικρίσεις άνθρωπο. Ενδεχομένως, ούτε βενζινάδικο…

Θα δεις πινακίδες με περίεργα ονόματα, δύσκολο να προφέρεις. Και τοπία μοναδικά. Η χώρα είναι ένα γεωλογικό φαινόμενο. Αν μάλιστα έχεις μαζί σου και έναν αμερικανό ξάδελφο που είναι γεωλόγος, θα καταλάβεις με κάθε λεπτομέρεια τι συμβαίνει. Ή πιο σωστά: τι συνέβη και η χώρα είναι έτσι.

Οι Ισλανδοί είναι περήφανοι για τη χώρα τους. Την αγαπούν και την προσέχουν.

«Την θέλετε την απόδειξη;» με ρωτούσαν κάθε φορά που πλήρωνα. Και κάποια στιγμή σχολίασα: «Στη χώρα μου, μπορείς και να μην πληρώσεις χωρίς απόδειξη». Αλλού το πήγα εγώ. Αλλού το πήγαιναν εκείνοι:

«Ρωτάμε γιατί οι περισσότεροι τις πετούν. Δεν θέλουμε να γεμίζει ο τόπος σκουπίδια» μου απάντησε μια νεαρή Ισλανδή….

Οι άνθρωποι θα κάνουν τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν. Αποφεύγουν να υιοθετούν αγγλικές επιγραφές, μιλούν όμως όλοι αγγλικά. Έστω και αν μερικές φορές ο τρόπος που συντάσσουν τη φράση είναι περίπλοκος. Ενδεικτικό ενδεχομένως της δυσκολίας που έχει η δίκη τους γλώσσα.

Θα σου εξηγήσουν τι πρέπει να δεις, πώς θα το δεις, τι πρέπει να προσέξεις. Θα βάλουν κάτω τον χάρτη, θα πάρουν μαρκαδόρο και θα σου πουν τα πάντα: από αξιοθέατα μέχρι που έχει το καλύτερο σπιτικό παγωτό.

Και το μόνο που μένει είναι να κάνεις αυτό που σου είπαν: να βρεθείς στους καταρράχτες, στις κορυφές των ηφαιστείων, δίπλα στα γκέιζερ που πετούν το καυτό νερό ψηλά, μέσα σε θερμά νερά που μυρίζουν θειάφι.

Ή απλά να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου για να βγάλεις φωτογραφία τα άλογα. Πολύ συνηθισμένη εικόνα να βλέπεις τουρίστες να σταματούν στην άκρη του δρόμου για να βγάλουν κάτι φωτογραφία.

Και αν τεχνολογία είναι πολύ μπροστά στην Ισλανδία, οι άνθρωποι δεν παύουν να πιστεύουν σε ξωτικά και τρολς.

Μάλιστα στο μικρό και γραφικό Κέφλαβικ (πόλη κοντά στην πρωτεύουσα, όπου βρίσκεται και το διεθνές αεροδρόμιο της χώρας), υπάρχει ένα πελώριο τρολ κλεισμένο σε μια σπηλιά. Όταν το πλησιάζεις, το ακούς να βρυχάται. Αλήθεια.

Η πορεία στα γήπεδα της Γαλλίας και ο σεβασμός που κέρδισαν σε όλο τον πλανήτη, μόνο «τρολιά» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Είχαν πάθος, είχαν δύναμη, έτρεξαν και πάλεψαν. Είχαν και Σουηδό προπονητή. Η μικρή και απομονωμένη Ισλανδία έφτασε στους «8». Η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι την επόμενη.

Απόστολος Ρουμπάνης

* Το όνομα του ηφαιστείου είναι «Έιαφιαλαγιόκουλ». Στο τέλος καταφέρνεις να το προφέρεις.

Η φωτό από την παραλία του Βικ (νότια Ισλανδία) με τους σχηματισμούς της λάβας.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ