Πριν την Κοίμηση της Θεοτόκου

Μια ιδιαίτερη, ελκυστική γαλήνη έχει η Αθήνα αυτές τις μέρες που προηγούνται της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου. Οι δρόμοι είναι σιωπηλοί, πολλά μαγαζιά και εστιατόρια είναι κλειστά, οι τουρίστες χασομερούν νωχελικά. Ακόμα και φέτος, που πολλοί Έλληνες ταλαιπωρούνται από τις διαρκείς οικονομικές δυσκολίες της χώρας, οι περισσότεροι Αθηναίοι φαίνεται να έχουν φύγει από την πόλη.

Εγώ, ωστόσο, είμαι ήδη πίσω στο γραφείο και ασχολούμαι πλέον με έναν απροσδόκητα μεγάλο όγκο δουλειάς. Σχεδιάζω επίσης το φθινοπωρινό μας προγράμμα: τους τέσσαρες τελευταίους μου μήνες ως Πρέσβη της Αυτής Μεγαλειότητας στην Ελλάδα – μόνο που το σκέφτομαι, νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.

Επιστρέψαμε το σαββατοκύριακο και αφού είχαμε την εξαιρετική τύχη ο Ντέιβιντ κι εγώ, παρέα με τη Μπες, την αγαπημένη μας σκυλίτσα, να περάσουμε τρεις βδομάδες στην Αστυπάλαια, το Πήλιο και τη νότια Κρήτη. Όπως έχω ξαναγράψει, το ελληνικό καλοκαίρι είναι μαγικός καιρός για μένα, όταν τα πάντα μεταμορφώνονται και ο κόσμος μού ταιριάζει. Νιώθω ζωντανός, νιώθω ότι αναπνέω πραγματικά. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάτι που έγραψα στο ημερολόγιό μου, αρχές του μήνα, ενώ κοιτούσα το Λιβυκό Πέλαγος και το πανέμορφο τοπίο της Κρήτης και αναλογιζόμουν τη σχέση μου με την απαράμιλλη χώρα αυτή:

Είναι η πρώτη μέρα του Αυγούστου. Κάθε μέρα που περνάει, η ουσιαστική υφή του ελληνικού καλοκαιριού γίνεται πιο αισθητή. Κάτω, δίπλα στην ακτή, τα τζιτζίκια στα δέντρα δημιουργούν κύματα ήχου, χορωδίες αντιφωνίας ανταγωνίζονται η μια την άλλη. Η ζέστη ανεβαίνει μεγαλοπρεπώς – σε κάποια μέρη, αλίμονο!, προκαλεί φοβερές πυρκαγιές (θλίβομαι για τα δάση της Εύβοιας), σε άλλα μέρη σταματά ακόμα και την ελάχιστη ανθρώπινη δραστηριότητα και μας στέλνει στον κοντινότερο σκιερό τόπο ή την παραλία, για να αναζητήσουμε καταφύγιο και ανακούφιση στην δική μας θαμπωμένη εσωστρέφεια. Μόνο οι Έλληνες – οι ασύγκριτοι Έλληνες – διατηρούν αμείωτο το πάθος τους για κουβέντα, συζήτηση και, καμιά φορά, καβγά. Γυρνώ στον εαυτό μου: κυριευμένος από και ευγνώμων για τη διαύγεια και την τελειότητα της Ελλάδας αυτή την εποχή. Εδώ στα Σελλιά, ένα ορεινό χωριό κοντά στη νότια ακτή του νησιού, το φως έχει τη λάμψη και την οξύτητα διαμαντιού. Ο ουρανός και η θάλασσα έχουν συγχωνευτεί σε έναν απέραντο γαλαξία του μπλε. Πιο κάτω, η πεδιάδα ξαπλώνεται, ποτισμένη και εύφορη: τα ήρεμα φυσικά χρώματα των δέντρων και των καρπών μαλακώνουν το κοφτερό φως. Τα βουνά ορίζουν και περιορίζουν τον ανθρώπινο ορίζοντα: το οδοντωτό περίγραμμά τους φαίνεται κάπως ψευτικό, σαν να ‘ναι από χαρτόνι που το έχουν σχίσει ανυπόμονα χέρια. Ο ήλιος που με χτυπάει, με ηρεμεί , με μαυρίζει: θέλω να έχω το ίδιο χρώμα με τα αμύγδαλα που μαζέψαμε στον κήπο της Κατοικίας, λίγο προτού φύγουμε για την Κρήτη. Τα πάω πολύ καλά. Όντως, τα πάντα προκαλούν μια αναπόφευκτη κίνηση προς την απλότητα και προς την ουσία των πραγμάτων. Απλό αυθεντικό φαγητό, απλό αυθεντικό ρακί. Βιβλία. Αυτή την εποχή, σε αυτή τη χώρα, δεν ξέρουμε για τι απ’ όλα να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας . Αλλά θα έπρεπε να προσπαθήσουμε. Θα έπρεπε.

Ο κόσμος μας, η Ευρώπη μας, η Βρετανία και η Ελλάδα έχουν δύσκολες στιγμές μπροστά τους . Το φθινόπωρο θα είναι, φαντάζομαι, απαιτητικό και σκληρό. Ελπίζω όλοι μου οι αναγνώστες να καταφέρουν να δοκιμάσουν και να κρατήσουν κάτι από την ουσία του ελληνικού καλοκαιριού, ώστε να το ‘χουν φυλαχτό για τις μικρές μέρες και τις μακριές νύχτες που έρχονται, με το πέρασμα της εποχής.

Τζων Κίττμερ