Εκδρομή στη πασχαλινή Σύρο

Από τη βεράντα, πίσω από μια θαλασσινή ομίχλη λαμπυρίζουν η Τήνος, η Μύκονος κι η Δήλος. Παρά την καταχνιά, το σημερινό φως είναι έντονο, διεισδυτικό. Ένα μόνο πλεούμενο κόβει δρόμο σιωπηλά μέσα από τα στενά που χωρίζουν αυτή την ήρεμη άκρη της Σύρου και το Γαϊδουρονήσι: προστάτη της εισόδου του λιμανιού της Ερμούπολης.

Η θάλασσα είναι επίπεδη, τα νερά στον πετρώδη ορμίσκο όπου κολυμπάμε είναι τουρκουάζ. Η παλίρροια και το έντονο φως κάνουν το νερό διάφανο και μας χαρίζουν μια ματιά στο βυθό της θάλασσας. Ο πυθμένας, απ’ ό,τι φαίνεται, εξελίσσεται βαθμιαία, με στρώμα επί στρώματος μεγάλων ογκόλιθων με βραχώδη επίπεδα που κατεβαίνουν στο βάθος.

Μια μικρή τράτα βιάζεται τώρα να φτάσει στην Ερμούπολη. Τι κουβαλάει; χταπόδια; σουπιές; γαύρους; αντζούγιες; μεγαλύτερα ψάρια – σαργούς, τσιπούρες, σκουμπριά – από εκείνα που μας κάνουν όλους να χαμογελάμε όταν ο σερβιτόρος τα φέρνει στο τραπέζι ψητά ή στα κάρβουνα , και έχουμε στο χέρι ένα ούζο με πάγο;

**********

Βρίσκομαι και πάλι στην Ελλάδα εδώ και δέκα μέρες. Περάσαμε πέντε μέρες στην Αθήνα, κουβεντιάζοντας με φίλους, διαλέγοντας βιβλία, απορροφώντας τις μυρουδιές και αξιοθέατα της ελληνικής άνοιξης στην πρωτεύουσα. Αλλά τώρα είμαστε στη Σύρο, για ένα ακόμα και πιο σπουδαίο ζήτημα: για το Πάσχα.

Δεν προετοιμάστηκα φέτος για Πάσχα με σωστό τρόπο. Το αγγλικό προσευχητάρι μας προτρέπει να ετοιμαστούμε με αυτοκριτική και μετάνοια, με προσευχή, νηστεία και αυταπάρνηση, και με ανάγνωση και στοχασμό του ιερού λόγουτου Θεού. Καθώς ήμουν απασχολημένος με τη δουλειά και τις σπουδές μου και τις απαιτήσεις της λονδρεζικής ζωής, δεν κατάφερα φέτος παρά μόνο λίγα απ’ αυτά και νιώθω συνεπώς όλο και πιο αδύναμος.Όμως, το Πάσχα με έκανε σκεπτικό, μετανοώντα ίσως.

Γιορτάσαμε την Κυριακή των Βαΐων με τους Αγγλικανούς στην Αθήνα, τον Επιτάφιο Θρήνο στον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό στην Ερμούπολη (είχα νωρίτερα την τιμή να συναντηθώ με τον Μητροπολίτη Δωροθέο Β’) και την Αναστάσιμη Ακολουθία με τους καθολικούς (τους Φραγκοσυριανούς) στην Άνω Σύρα. Η κάθε ακολουθία ήταν χαρακτηριστικά συγκινητική. Και το ωραιότερο ήταν το να τα μοιραστήκαμε όλα αυτά με φίλους.

***********

Η Σύρος είναι ένα απροσδόκητα όμορφο νησί. Γνωρίζω την Ερμούπολη εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, αλλά δεν είχα ταξιδέψει προηγουμένως πέρα από την πρωτεύουσα. Αυτές τις λίγες μέρες, νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο για να εξερευνήσουμε το νησί. Είναι πράγματι υποτιμημένο.

Στη δυτική ακτή υπάρχουν μερικές αμμώδεις παραλίες που περικυκλώνουν ήρεμους ορμίσκους, μια βραχώδης ακτογραμμή, ωραία παραλιακά χωριά. Στο Αλλού Γιαλού στο Κίνι, απολαύσαμε ένα αξέχαστο γεύμα. Προς τον βορρά, πίσω από την Άνω Σύρα, υψώνεται η γη και ο δρόμος ανηφορίζει απότομα προς τον Σαν Μιχάλη. Τα φαράγγια και οι θαλάσσιοι γκρεμοί είναι δραματικά. Κάποιες από τις άφθονες πεζούλες έχουν αναστηλωθεί και καλλιεργηθεί εκ νέου. Με χαρά είδαμε ότι αρκετές καλλιεργούνται ξανά.

Αλλά πολλές έχουν επανέρθει στην φυσική τους κατάσταση. Από τους σπασμένους τοίχους τους, χιλιάδες άγρια λουλούδια κατρακυλούν: μια πληθώρα χρωμάτων: κίτρινου, μωβ, ροζ, κόκκινου, μπλε. Οι μέλισσες βουΐζουν, προσέχοντας με τη δουλειά τους. Από τον Σαν Μιχάλη ένα μονοπάτι βγάζει στο Καστρί, έναν επιβλητικό Πρωτοκυκλαδικό οικισμό, που είναι από τους πιο παλιούς των Κυκλάδων.

*********

Αύριο θα φύγουμε, με προορισμό την Αγγλία. Άπαξ και μπει η Ελλάδα στο μυαλό σου, την καρδιά σου και την ψυχή σου, δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Αλλά μου ήταν ωραίο να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Έχω πλέον αρκετή ενέργεια για να επιβιώσω στην αγγλική άνοιξη και να φτάσω ως το ελληνικό καλοκάιρι.

Ένας ελληνόφωνος Άγγλος
17 Απριλίου 2017

in.gr