Με τον Ολυμπιακό στο Φριντρισχάφεν

Εάν ευγνωμονώ για κάτι το επάγγελμά μου, είναι γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψω σε περιοχές, τις οποίες υπό κανονικές συνθήκες δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ.







Μία από αυτές είναι η πόλη Φριντρισχάφεν (Friedrichshafen) στη νότια Γερμανία. Μία πόλη που ενδεχομένως στην Ελλάδα γνωρίζουν μόνο όσοι είναι φίλαθλοι και ασχολούνται με το βόλεϊ, καθώς η ομώνυμη ομάδα έχει βρεθεί αντιμέτωπη πολλές φορές με ελληνικές και μάλιστα το 2007 κατέκτησε το Champions League στο βόλεϊ.







Το Φριντρισχάφεν βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της λίμνης Constance, η οποία αποτελεί φυσικό σύνορο τριών χωρών, της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Αυστρίας. Βρέθηκα εκεί για πρώτη φορά πριν 11 χρόνια για να καλύψω δημοσιογραφικά τον αγώνα της ομάδας βόλεϊ του Ολυμπιακού με την – άσημη τότε – τοπική ομάδα στο πλαίσιο του Κυπέλλου πρωταθλητριών.







  Τότε δούλευα σε εφημερίδα «ερυθρόλευκων» αποχρώσεων και ήμουν η μοναδική γυναίκα της αποστολής. Γεγονός που φυσικά δεν μου είχε δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, παρά μόνο λίγο άγχος την ώρα του φαγητού!






Στο πρώτο μας, λοιπόν, γεύμα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου – καθότι ακολουθούσα το πρόγραμμα της ομάδας σαν να ήμουν μέλος αυτής – μπήκα αργοπορημένη στην αίθουσα γιατί πάλευα πολλή ώρα να στείλω με φαξ το ρεπορτάζ μου στην εφημερίδα μου.

Ούτε λόγος βέβαια τότε για ασύρματο ίντερνετ και ξενοδοχεία με ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Και μολονότι είχα πάρει μαζί μου – το πρώτο μου – λάπτοπ, με dial up σύνδεση ίντερνετ, δεν κατάφερα ποτέ να κάνω σύνδεση γιατί δεν μου το επέτρεπαν οι τηλεφωνικές γραμμές του ξενοδοχείου. Έτσι, είχα αναγκαστεί να γράψω όλο το κείμενο με το χέρι.

Τότε θυμόμουν ακόμα πώς γίνεται αυτό!



Είχα μπει, λοιπόν, αργοπορημένη και αγχωμένη στην τραπεζαρία, όπου βρισκόταν ήδη όλη η ομάδα και περίμενε να σερβιριστεί το φαγητό. Και μεσα στη ντροπή μου έπαθα το χειρότερο: κουτούλησα σε ένα φωτιστικό!



Για να ακουστεί από μια πλευρά του τραπεζιού: «ΓΚΟΛ! Μαχλάς!» Ο Χριστοφιδέλης το είχε πει και φυσικά όλοι είχαν σκάσει στα γέλια!







Το δωμάτιό μου ήταν γωνιακό και από τη μία πλευρά είχα αυτήν τη θέα…





… ενώ από την άλλη είχα αυτή.



Γενικώς, πάντως, ήταν ένα ταξίδι που είχε γίνει σε ευχάριστο κλίμα. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην άφιξη και στη διαμονή, γιατί η επιστροφή δεν ήταν και τόσο ευχάριστη καθώς η ομάδα είχε γνωρίσει απρόσμενη ήττα.



Πάντως, η διάθεση όλων πριν τον αγώνα ήταν τόσο καλή που μέχρι και χιονοπόλεμο είχαν παίξει!





Και για να ακριβολογώ είχαν δώσει ζωντάνια στο Φριντρισχάφεν, που ήταν τόσο παγωμένο που δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος στους δρόμους.



Θυμάμαι τότε που τα παιδια μού είχαν ζητήσει τότε να μην δημοσιεύσω τις φωτογραφίες, ειδικά μετά την ήττα τους, για να μη θεωρηθεί ότι δεν είχαν δώσει τη δέουσα προσοχή στον αγώνα.







Είχα σεβαστεί την επιθυμία τους και ποτέ μέχρι τώρα αυτές οι φωτογραφίες δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Τώρα πλέον, δέκα χρόνια μετά, νομίζω ότι δικαιούμαι να το πράξω!



Στο κάτω κάτω της γραφής, μέχρι και η CIA δημοσιοποιεί τα αρχεία της μετά από κάποια χρόνια!







Το κακό ήταν ότι και την επόμενη χρονιά η κλήρωση είχε φέρει τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με τη Φριντρισχάφεν. Μου είχαν ζητήσει και τότε να καλύψω τον αγώνα, μολονότι τούς είχα επισημάνει ότι πρέπει να αλλάξει το γούρι και η αποστολή να περιλαμβάνει διαφορετική σύνθεση.



Για να είμαι ειλικρινής, προτιμούσα τότε να πάω στην Κωνσταντινούπολη με την ΑΕΚ, η οποία είχε οργανώσει πολυπληθή δημοσιογραφική αποστολή. Καθότι όμως εργαζόμουν σε «ερυθρόλευκη» εφημερίδα, αναγκάσθηκα να ξαναπάω στο Φριντρισχάφεν.



Η ομάδα φυσικά έχασε ξανά, αλλά εγώ τούς είχα προειδοποιήσει! Ας πρόσεχαν! Αλλά αυτό θα είναι θέμα για μια επόμενη ανάρτηση…