Το (ΠΑ)ΣΟΚ είναι εδώ!

Τον Βενιζέλο. Αυτόν μου θύμισε η Εθνική στο ματς με την Τσεχία. Όχι τον Ελευθέριο, βεβαίως. Τον Ευάγγελο. Όπως ο Βαγγέλης μετά τις 6 Μαΐου πέταξε λευκή πετσέτα και πάει στις εκλογές της Κυριακής για να κρατήσει το ΠαΣοΚ στην τρίτη θέση του ομίλου, έτσι και η Ελλαδάρα: μπήκε στον –υποτίθεται- «τελικό» με τους Τσέχους σαν να έπαιζε αδιάφορο παιχνίδι. Και προτού καταλάβει τι καιρό κάνει στον Βρότσλαβ, έχασε το ματσάκι.

Διότι τι να κάνεις όταν στο 6ο χάνεις με 2-0; Και δεν είσαι η Βραζιλία, η Ισπανία, να βάλεις την μπάλα κάτω, να πνίξεις τον αντίπαλο και να πολεμήσεις για να το γυρίσεις. Ελλάδα είσαι, που παίζεις με ισοδύναμη θεωρητικά ομάδα – άσχετα αν την κάνεις να φαίνεται «Βραζιλία» και συ μοιάζεις με «Μάλτα».

Όπως λοιπόν το ΠαΣοΚ δεν μπορούσε να κάνει και πολλά από τις 6 του Μάη (sic) έως σήμερα, έτσι και η Εθνική δεν είχε τις δυνατότητες και τα κουράγια να κάνει πολλά από το 6 λεπτό και μετά.

Βεβαίως βάλαμε ένα γκολ που κακώς ακυρώθηκε, αλλά δεν σημαίνει και πολλά. Είχε συνηθίσει το χέρι του πλάγιου να σηκώνει έως τότε οφσάιντ (σωστά) τον Σαλπιγγίδη και την πάτησε… Δεν τον δικαιολογώ βεβαίως τον «κόρακα». Ούτε όμως την Εθνική μας. Η οποία, παρόλα αυτά, σχετικά νωρίς μείωσε με γκολ–δώρο των αντιπάλων σε μια αστεία «γιόμα» και νόμιζε μετά ότι αφού έπιασε μια φορά το «κόλπο», θα πιάσει και δεύτερη. Συνέχισε λοιπόν τις «γιόμες» και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος…

Η διαιτησία είναι μια καλή δικαιολογία όταν παίζεις. Όπως έγινε στο ματς με την Πολωνία – και εκεί, πάντως, παρά τα φάλτσα του Ισπανού στο πρώτο, μπορούσες να είχες κερδίσει και να είχες γράψει ιστορία. Όταν όμως δεν παίζεις, δεν σου φταίνε οι άλλοι: ούτε ο Καρμπάγιο ούτε ο Λανουά ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Κουβέλης.

Αλλη μια σύμπτωση: και ο Βενιζέλος και ο Σάντος από αριστερά την έπαθαν τη ζημιά…

Και άντε τώρα να προσμένεις Σαββατοκύριακο το «θαύμα» απέναντι στους «κόκκινους». Γίνεται; Μοιάζει εξαιρετικά απίθανο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ειδικά όταν παίζει και ο Σαμαράς…

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ