Η Φένια δεν είναι τυφλή, εγώ είμαι

Ήταν ένα ωραίο σαββατιάτικο πρωινό, η 6χρονη Νίκη ήθελε πολύ να δει το βιβλίο της Φένιας να ζωντανεύει και έτσι αποφασίσαμε να πάμε στην παρουσίαση του νέου παιδικού βιβλίου της Γιώτας Κ. Αλεξάνδρου στο cafe του βιβλιοπωλείου Ιανός. Εγώ, θα έπινα καφέ με τις υπόλοιπες μαμάδες και θα έβλεπα αυτές τις καταπληκτικές κούκλες της Αναστασίας Κουτσουδάκη.

Δεν περίμενα ότι το θέμα με αφορούσε.

Η Φένια, η αγαπημένη των ήχων, είναι ένα μικρό τυφλό κορίτσι, που κατά καιρούς δέχεται τρικλοποδιές από τους συμμαθητές της που ξεκαρδίζονται όταν την βλέπουν να πέφτει και τη χλευάζουν, λέγοντας «Δεν βλέπεις μπροστά σου;!». Αργότερα, η δασκάλα της τάξης καλεί τα παιδιά σε ένα παιχνίδι. Είναι μια δοκιμασία -να ζήσουν για λίγο όπως ζει η Φένια, να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι είναι γύρω τους ακονίζοντας την αφή, την όσφρηση και την ακοή τους. Δυσκολεύονται. Και τελικά, παραδέχονται ότι η Φένια έχει κάτι παραπάνω που όχι μόνο δεν του αξίζει τρικλοποδιά, αλλά βραβείο. Και σταματούν να τη χλευάζουν.

Να ήταν τόσο απλό, είχα σκεφτεί την πρώτη φορά που το διάβασα.

Στην αίθουσα ήταν πολλές Φένιες. Είχα παρατηρήσει από την πρώτη στιγμή κάποια τυφλά παιδιά και το πρώτο συναίσθημα που σου γεννιέται, χωρίς να το θες, είναι η λύπη, σε τέτοιο βαθμό που σου φέρνει δάκρυα.

Δεν θα κορόιδευα ποτέ τη Φένια.

Θα την κοιτούσα και θα την παρατηρούσα δειλά, αν και με λύπηση.

Μέχρι που οι Φένιες παρέλασαν μπροστά μου και με έλουσε το φως τους.

Η μια Φένια, διάβασε πραγματικά υπέροχα και χαμογελαστά, τη Φένια των ήχων αγγίζοντας μικρές κουκκίδες στις ανοικτές σελίδες του μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Εθελοντές, ανώνυμοι φίλοι των παιδιών που δεν βλέπουν, είχαν τολμήσει σε χρόνο ρεκόρ, με φαντασία και ίδια μέσα, να μεταφέρουν στο σύστημα μπράιγ όχι μόνο τα κείμενα αλλά και τις υπέροχες ζωγραφιές της Έφης Λαδά ώστε όλες οι Φένιες να μπορούν να αγγίξουν τις σελίδες του.

Η άλλη Φένια μας απέδειξε ότι δεν έχουμε εξασκήσει αρκετά την όσφρησή μας, αφού ήταν η μόνη, ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά με κλειστά μάτια, που κατάφερε να καταλάβει ότι μύριζε κανέλα.

Ένα παλικαράκι, με χαμόγελο και ιδιαίτερα καλή διάθεση ανέβηκε στη σκηνή πρόθυμο να μας δείξει πως πάει «όχι μόνο στο σχολείο αλλά και για καφεδάκι με φίλους και φίλες», με το λευκό μπαστούνι του.

Ο Αλέξανδρος, το παιδί που έντυνε με θαυμάσιες μελωδίες από το πιάνο την ώρα μου, ανήκει κι εκείνος στον κόσμο της Φένιας.

Ακούσαμε ακόμα, από χαμογελαστούς ανθρώπους, πως παίζουν ποδόσφαιρο με μπάλες που κουδουνίζουν, μάθαμε πως διαπρέπουν σε αυτό.

Κυρίως όμως, ξεχάσαμε αυτά που νομίζαμε ότι ήταν όλα όσα χρειαζόταν να γνωρίζουμε: «Είναι τυφλός, δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Θα είναι δυστυχισμένος και όλοι γύρω του, λυπημένοι.»

Η Νίκη δεν είχε δακρύσει, είχε ενθουσιαστεί, είχε δει κάτι που δεν θα μπορούσα να της είχα δείξει.
Όχι, η Φένια δεν ζει σε αυτόν το λυπητερό κόσμο που της είχα πλάσει εγώ, η τυφλή. Τώρα, το βλέπω.

In.gr Τεχνολογία